او

ماه محرم در راه است

به ساحلی نزدیک شده ایم که کشتی نجات در آن پهلو گرفته است

نام حسین دل ها را به حرارتی مبتلا می کند که تمامی گناهان را در خود ذوب می کند

عاشورا داغی را در وجود انسان زنده می کند که سختی سنگ را آب می سازد

وای چه شوری در عالم ایجاد شده

هنوز محرم نشده که سیاهی عزا همه جا را پوشانده است

هرسال این غم ، سنگین تر می شود

همه ادیان و همه صاحبان اندیشه می خواهند بنالند

عشق حسینی در کربلا به اوج می رسد

... و بین الحرمین غوغایی است ...

علی ای طلوع هستی  به زمان کبریایی

تو به عرش تکیه دادی  به نگاه اولیایی

دل عاشقان ربودی  به همان چشمه چشمت

چو به عقل داده علمت  به ندای راویانی

تو علی فرد اعلی  که همان بنده رحمان

تو وصی خاتم نور  تو بزرگ سرورانی

چه بخوانمت که هستی  تو امام و مقتدایم

به که رو کنم شکایت  که تو عدل داورانی

شه عالم کرامت  مه آسمان هفتم

تو خلیفه در زمینی  تو نگه دار زمانی

...

ز همان غصب خلافت  ز همان شکست پهلو

چو شهید گشته زهرا  برود چه سایه بانی

برسد زمان عدلت  نروند تحت حکمت

چه شده که گشته یاران  به لباس دشمنانی

چو زمان قدر آید  دل تو قرار آید

همگی یتیم گشته  به عروج آسمانی

دلمان شکسته باشد  مگر آنکه یار آید

رسد آن ولی مطلق  به نجات شیعیانی

داستان زندگی با تولد شروع می شود و با مرگ تمام

نه هرگز اینگونه نیست

مرگ آغازی است برای یک پرواز

پرواز تا ملکوت

با دعوت نامه از خالق آفرینش

ای شخصیت خودساخته

با دلی آرام و قلبی مطمئن

و ضمیری امیدوار

در حالی که تو از او راضی هستی و او از تو

بسویش پرواز کن

تا در جایگاه اختصاصی دوستانش و در کاخ بهشتیش

استقرار یابی

آری مرگ زیباست

به زیبایی تولد

البته اگر نگاهت فقط

به او باشد فقط او . . .